Frank: 'Op vrijdagavond bereid ik onze uitstapjes al voor. Wat voor weer wordt het morgen? Gaan we naar het graf of maken we een mooie wandeling? Liesbeth mag het zeggen. In het handschoenenvak van mijn auto liggen rolstoelvriendelijke routes die ik heb uitgeprint. Als ik zaterdagochtend bij Liesbeth aankom, zit ze er al helemaal klaar voor. Ogen opgemaakt, haar netjes verzorgd en altijd goedgemutst. Ze heeft er zin in. Lekker naar buiten. We houden allebei van vogels en van de natuur. Tijdens onze wandelingen praten we veel, maar gelukkig is Liesbeth niet iemand die me de oren van m’n kop lult. We kunnen ook heel goed genieten in stilte. Tegenwoordig sluiten we onze uitstapjes altijd af met een terrasje. Daar houden we allebei van.’
Geen eenrichtingsverkeer
‘In mijn omgeving weet lang niet iedereen dat ik buddy ben. Als je dat vertelt, lijkt het al snel alsof je punten wilt scoren. Mensen zeggen dan: wat goéd van je. Gètver. Zo voelt het helemaal niet voor mij, onze uitstapjes ervaar ik niet als een plicht. Ik ben een gezond mens. Kan eten, drinken, werken – ik heb alles. Waarom zou ik dan niet iets terugdoen voor mensen die het minder gemakkelijk hebben? Dat is ook precies de reden waarom ik besloot buddy te worden. Ik werk doordeweeks als hypotheekadviseur en woon alleen. In het weekend heb ik genoeg om mezelf te vermaken: lezen, schrijven, een muziekquizje doen – ik verveel me niet zo snel. Maar ik miste, tja, misschien toch een beetje de emotie. Betekenis. Liesbeth laat vaak merken hoe waardevol ons contact is voor haar. Haar gelukkig zien, dat is waar ik mijn lol uit haal. M’n kick. Maar wat ik niét had verwacht, is dat die zaterdagen ook voor mij persoonlijk zo belangrijk zouden worden. Ons contact is geen eenrichtingsverkeer. Ik vertel Liesbeth ook over mijn eigen leven. Ze weet dingen van mij die ik niet eens aan mijn collega’s vertel. Wat we bespreken dat blijft tussen ons, daar praten we niet over met anderen.’
Laatste jaar
‘Laatst kwamen we tijdens een van onze wandelingen een bekende van Liesbeth tegen. Ze maakte een praatje met die man en ik hoorde haar zeggen: Ik ga u waarschijnlijk niet meer zien, want dit is mijn laatste jaar. Dan moet ik eigenlijk mijn kop houden, maar ik kon het toch niet laten om te zeggen: Maar voorlopig gaan we nog een mooie zomer tegemoet, Lies. En straks in het najaar, als het buiten koud en donker is, dan maken we er ook wat van. Zolang het nog kan, gaan we ervoor. Dat Liesbeth er straks niet meer is, dat is iets waar ik niet aan wil denken.’
Meer informatie over Buddyzorg
Lees ook het interview met Liesbeth
